به نام خداوند شیرو رطب // خداوند نان جو و نیمه شب // خداوند باران خداوند چاه //

 خداوند طوفان خداوند ماه

 
شکافنده ی کعبه ی خاک و سنگ // نگهدار همواره ی آب و رنگ //

کنون ورکشم گیوه ی شعر را // به الحمد رب علی علا


به حمد خدای یتیم و اسیر // خداوند سر در تنور فقیر // 

ترا می ستایم نه سر خود ،علی // به تصریح ایاک نعبد،علی

 
به عمق زمین و به اوج هوا // دل آبها و دل خاکها //

 تو خود را نمایانده ای بر همه // خودت خویش را خوانده ای بر همه

 
تو پرواز را یاد پر داده ای // تو آواز جبریل سر داده ای //

 تو بر کوه استادن آموختی // و ققنوس را زادن آموختی

 
نگاه تو در پشت آیینه هاست // اگر سوره ای مهبطت سینه هاست //

 اگر نور خیره کننده نئی // اگر ابر تیره کننده نئی

 
اگر آب ،آب گل آلود،نی // اگر شعله ای شعله با دود،نی // 

به دستت بود شانه ی موجها // به پایت فتد سجده ی اوجها

 

تو خود جاده ای مبدئی  مقصدی // تو خود عابدی مسجدی معبدی //

تو را می شود خورد از هر قنات // تو را می شود برد از هر فرات

 
تو را می شود خواند از هر نگاه // تو را می شود دید در هر پگاه //

 غرور صدای شکستن تویی // خشوع به بالا نشستن تویی

 
تو با حقی و حق همیشه تو راست // تو برخاستی این که حق روی پاست // 

کمی گوش کن بر صدای حزین // خداوند خاکی روی زمین

 
مرا بغض کن بشکنم در گلو // مرا آب کن ،آب پاک وضو // 

ببر با خودت روی دوش نسیم // بچرخان مرا دور طور کلیم

 
تجلیگه خویش کن چون درخت // که سوزم به امرت شوم نیکبخت //

  پس آنگه تو در صوت شعله ورم // تکلم نما با من دیگرم

 
اگر مستطیع زیارت شوم // نه طاهر که عین طهارت شوم //

 بپوشم لباس سفیدی به تن // هم احرام گردد مرا هم کفن

 
به گردت بگردم بگردم مدام // هزاران طوافت کنم صبح و شام //

 به دورت زنم چرخ طوفان صفت // به کوری هر چشم بی معرفت

 
الست بربک بگو یا علی // که گویم هم آواز عالم بلی

*رضا جعفری